Vijf jaar na het overlijden van haar geliefde dochter Nienke, schrijft haar moeder Lieske dit boek; Ze dachten dat het psychisch was.

Nienke gaat met ernstige hoofdpijnklachten naar diverse huisartsen, die het allemaal afdoen als psychisch. Ze komt zelfs terecht op een psychiatrische afdeling. Uiteindelijk is er één arts die ontdekt wat er werkelijk met Nienke aan de hand is; ze heeft een zeldzame hersentumor. Een periode van behandelingen volgt, waarin Nienke wisselend in ziekenhuizen, in haar eigen huis en het huis van haar moeder verblijft. Moeder Lieske beleeft het ziekteproces van haar dochter van heel dichtbij.

Als blijkt dat de tumor terug is, weten zowel Nienke als haar moeder dat er geen hoop meer is. Nienke wil graag zelf haar afscheidsdienst regelen en wil ook een ‘afscheidsdienstje’ zodat zij weet hoe haar uitvaart eruit komt te zien.

Een aantal maanden hierna, komt Nienke te overlijden.

Een erg bijzonder en ontroerend verslag van een moeder die haar dappere dochter kwijt raakt. Knap dat moeder Lieske niet verbitterd is geraakt, door de vele fouten die zijn gemaakt en de strijd die zij heeft moeten leveren voor de juiste diagnose en behandelingen voor Nienke.

www.watleesjij.nu

Afgelopen weekend je boek gelezen over het ziekzijn en sterven van Nienke. Erg indrukwekkend. Veel bewondering heb ik voor de wijze waarop je het verwoordt.
Verbijsterd ben ik ook door de opstelling van diverse kerkenraadsleden. Hoe is dat binnen een kerk (gemeenschap) mogelijk!

Je hebt een voortreffelijke pen, waarmee je het verhaal (vaak nachtmerrie) van Nienke raak hebt beschreven. Wellicht krijg je een keer weer zin en energie om een boek te schrijven. je kan het subliem, zo open en levensecht.

Zo’n 20 jaar geleden heb ik bij Nienke in de klas gezeten in 5 VWO op het Oostergo College in Dokkum.

Begin maart van dit jaar was ik oud klasgenoten aan het zoeken op internet, zo ook Nienke. Tot mijn grote schrik las ik wat haar was overkomen en dat u er een boek over had geschreven. Ik heb toen meteen het boek besteld en in een dag uitgelezen. Ik heb geen woorden voor het verdriet en de lijdensweg die Nienke heeft moeten doorstaan. Maar ook u als moeder moet een vreselijke tijd hebben gehad. Ik heb diep respect voor de manier waarop ook u deze periode heeft gestreden.

Ik hoop dat doktoren in het vervolg niet zo snel meer zullen verwijzen naar het bekende het-zit-tussen-je-oren-verhaal als ze niet direct weten wat het is, al heb ik hier een hard hoofd in, zeg ik als ervaringsdeskundige. Maar hopen mag gelukkig altijd.

Nienke was een heel bijzonder mens.

Ademloos en met grote bewondering heb ik het boek uitgelezen. Ongelooflijk, eerlijk, open en niemand (zeker jezelf niet) sparend. En … de moederliefde spat van elke bladzijde.
Dit boek zou verplichte lectuur moeten zijn bij elke artsenopleiding.
Wat is Nienke een dappere, voor zichzelf opkomende, lieve vrouw geweest! Ook met haar kleine onhebbelijkheden. Ze vroeg, zo schrijf je in het boek, of ze wel een beetje een goede indruk zou achterlaten.
Daar is maar één duidelijk antwoord op: JA!!!

Ik heb het boek mogen lezen dat u heeft geschreven over
het leven en de ziekte van Nienke, en wil u daarvoor bedanken.
Wat een kracht heeft Nienke gehad en wat een kracht heeft u gehad om
dit verdriet mee te maken betreffend u kind.
heel veel sterkte en kracht voor U en dochter Marieke en kleinkinderen.
Het boek zal een mooie plek krijgen in onze boekenkast.
Dank u wel, met liefs

Ik heb je boek over Nienke met veel aandacht gelezen. Het is niet alleen heel goed geschreven, maar het geeft ook een goed inzicht in hoe het allemaal gelopen is. Je hebt het wel in alle openheid en eerlijkheid geschreven, vind ik. Met het lezen van het boek wordt voelbaar wat een lijdensweg de ziekte van Nienke voor alle direct betrokkenen geweest moet zijn. Het lijkt me niet alleen goed dat Nienke zo in herinnering blijft, maar ook voor artsen een les om zich te realiseren wat het betekent als je niet naar je patiënt (en/of haar omgeving) luistert.

Je boek heeft me ontroerd en geraakt. Ik ben blij dat Nienke zo’n moeder had die voor haar vocht en haar verzorgde.

Aangrijpend, heftig, hartverscheurend, en zo goed dat dit boek er is.
Dit boek hoort op elke afdeling in elk ziekenhuis te liggen.
Ik herken Nienke zelfs nog in hoe ze wordt beschreven in het boek, in haar strijd, uitspraken, haar doen en laten. Nienke was en is in mijn herinnering een heel bijzonder meisje, de zusjes met de twee staartjes.
Ik zat met haar op de basisschool de Voorhof in Vianen en herinner me nog een kinderfeestje bij haar thuis waar we dia’s hebben gekeken van haar leven(tje), en nu zo’n 30 jaar later kan ik dankzij Lieske lezen hoe de laatste jaren van Nienke zijn geweest, van ons klasgenootje dat naar Friesland verhuisde……
Ik heb het gelezen, mee zitten leven hier op de bank, en tot tranen toe geroerd.
Meis, wat heb je een strijd moeten strijden,
Lieve Lieske dankje wel.

Met veel respect en waardering voor zowel jou als Nienke heb ik je boek achter elkaar uitgelezen. Knap dat je als moeder, zonder sentimenteel te worden, dit aangrijpende verhaal zó hebt kunnen schrijven.