Inmiddels heb ik het boek bijna in één adem uitgelezen. Verontwaardiging om de tunnelvisie wisselde af met passages die mij erg ontroerden. Dit boek zou volgens mij verplichte lectuur voor artsen in opleiding moeten zijn.

Ik heb het boek over Nienke in één adem uitgelezen. Uiteraard met een brok in mijn keel en gevoel van ongeloof… Bizar dat een jonge vrouw zoveel pijn moet lijden. Niet geloofd, verkeerd begrepen en uit het leven gerukt wordt.

Ik heb de afgelopen dagen je boek gelezen en ben er nog stil van; over zo’n sluipende rot ziekte en dan de levenskracht en levenswil van Nienke. Het gevecht met ‘de instanties’ en de keuzes van Nienke en dan jou zorgen en volgen ……… en ondertussen Zaltbommel op je bagagedrager. Dank je wel dat dit verhaal hebt opgeschreven, een gedenken van Nienke maar ook herkenning voor wie hun weg zoeken te midden van de medische instanties en voor mij toch ook herkenning bij dat vreemde ambt van ons, ‘even het evangelie verkondigen’ en dan je doodzieke kind thuis op de bank. Mooi om ook om alle teksten van de uitvaart te kunnen lezen.

Ik hoorde van je boek en heb het direct gekocht. Wat ben ik onder de indruk van je boek, ik was wel een beetje op de hoogte van je toen ,maar ik wist niet dat het allemaal zo heftig was voor jullie, en wat was  Nienke een mooie vrouw. Ik heb ze toen wel even gezien in het gasthuis maar toen was ze zo ziek. Ik heb echt veel bewondering voor je.

Wat heb je een mooi boek geschreven, maar wat heeft Nienke en wat heb jij (en samen en met de andere betrokkenen) veel mee moeten maken.Je had het ook al zo mooi verwoord bij de boekpresentatie, jammer dat ik dat niet onthouden heb, maar ik weet dat ik het zo mooi vond.We hebben het programma van SBS later op uitzending gemist gezien en later nog een keer via de web-site.
Je hebt het boek zo goed leesbaar, zo eerlijk en oprecht en zo indringend geschreven. Je hebt voor je dochter echt een ‘monument’ opgericht en wat ik ook zo bijzonder vind is dat hoewel Nienke zelf niet (zo) gelovig was, ze toch een soort van dienstje wilde waar ze zelf bij was. Dat is echt iets heel bijzonders, maar kwam ook heel echt over iets dat toch bij haar hoorde. En ook de ‘echte’ afscheidsdienst kwam over alsof Nienke dat zo gewild zou hebben en niet als iets wat ‘opgelegd’ was. Nou, ik kan het allemaal niet zo mooi verwoorden maar ik hoop dat je begrijp wat ik bedoel. En al met al is het boek misschien onbedoeld zelfs nog een soort van getuigenis van hoe een moeder en dochter samen door die moeilijke tijd zijn gegaan en (een soort van) geloof hebben behouden (zelfs ondanks de kerk moet ik er dan misschien nog bij schrijven). Wat mooi ook dat je de teksten en toespraken in de bijlagen hebt toegevoegd.

uitgelezen: ‘Ze dachten dat het psychisch was’. Heftig, eerlijk en ontroerend. Voel veel compassie… ben blij dat omslag is zoals het is.

Studio Vrolijk