Deze dagen las ik ‘Ze dachten dat het psychisch was’ van collega Lieske Keuning.
Het is een aangrijpend boek over het gevecht op leven en dood van Nienke, de dochter van Lieske.
Het boek vertelt over de medische fouten die gemaakt zijn, waarbij in eerste instantie gedacht werd dat de ziekte van Nienke psychisch was. Daarbij wordt ook de band tussen moeder en dochter ter discussie gesteld.
Het is een zware strijd voor moeder en dochter en allen die hen in trouw, met liefde en grote zorg omringen. Uiteindelijk wordt de diagnose vastgesteld: een zeldzame vorm van hersentumor. Hierna begint een maandenlange medische strijd tot Nienke tenslotte de dood onder ogen moet zien.
Ontroerend en ook ingrijpend is hoe zij zelf haar begrafenis voorbereid tot en met een ‘proefdienst’ in het trappistinnenklooster waar ze als kind al kwam en waar uiteindelijk de eigenlijke uitvaartdienst plaatsvindt.
Het is een boek van een collega die ondanks alles toch probeert om te blijven werken in de gemeente.
Maar ook een boek dat te denken geeft over de soms kille en zakelijke wijze van handelen van het instituut kerk, de kerkrentmeesters in deze situatie.
Het is een aangrijpend, leerzaam en toch ook troostrijk boek.
Aangrijpend in het vertellen van de ziektegeschiedenis,
leerzaam ten aanzien van het pastoraat en de soms weinig rek toelatende kerkelijke regels en de geringe invoelendheid van de uitvoerders daarvan en troostrijk in het lezen van de woorden van de teksten rond de ‘proefdienst’ en ‘uitvaartdienst’.
‘Ze dachten dat het psychisch was’
Lieske Keuning
Boekencentrum 2010
geplaatst door guus a.v. fröberg
