Nienke’s poes Kyra is 20 jaar geworden

 

 

kyra

 

Nienke liet vier Burmese poezen na. Twee daarvan, King en Velvet, gingen naar Tante Thea. Twee, Boetje en Kyra, bleven bij mij. Velvet, Boetje en King zijn al eerder overleden. Maar Kyra werd 20 jaar! Zij is ingeslapen op 13 januari 2023.

 

Posted in Uncategorized | Comments Off on Nienke’s poes Kyra is 20 jaar geworden

20 december

Het is de sterfdag van Nienke. Nu alweer 11 jaar geleden..633D2840-E020-4123-8FEA-0311C7158713

Posted in Uncategorized | Comments Off on 20 december

Waarom een boek?

1e pagina boek Niene

Posted in Uncategorized | Leave a comment

image

Posted in Uncategorized | Leave a comment

Nienke

Het is vandaag de sterfdag van Nienke. Ze stierf zes jaar geleden rond 8 uur ‘s morgens.
Hier een leuke foto van Nienke met pruik in het AVL, zomer 2007

Posted in gedachtenis | Leave a comment

Diep onder de indruk

Je zult begrijpen dat ik diep onder de indruk ben. Wat heb je veel meegemaakt in die jaren, ook zelf nog twee maal een spannende opname en behandeling hebt ondergaan. Geen vraag hoe je dat overleeft, want je móet overleven, zolang je kind (nog) leeft, en dan laat ik de onachtzaamheid van je kerkenraad nu maar achterwege – heel ernstig natuurlijk, daar wil je en kun je daarna niet langer mee verder. Hoe gelukkig dat je in die zware jaren tegenover je huis zulke lieve vrienden had.

Het was voor Nienke niet te bevatten dat ze haar leven veel te vroeg zou moeten loslaten, en voor jou dat je haar uit je leven zou verliezen. Wat een pijnlijke weg zijn jullie gegaan, en ik bewonder je dat je de kracht hebt gevonden daarover in dit boekje te schrijven, een levend voorbeeld van hoe de medische wereld kan blunderen, en ook hoe liefde, vriendschap en collegialiteit uit de kleine en grote kring om Nienke heen voor haar van betekenis werden om tenslotte haar levenseinde te aanvaarden. Jouw rol in dit alles – dat diepe verdriet en die kracht onderweg om haar zo goed mogelijk te begeleiden, jullie beiden zoekend naar inhoud en vorm om de kerkdienst ‘die jij nodig had’ en het afscheid zoals Nienke dat ‘zo typisch Nienke’ wilde meemaken – de bijlagen in je boek spreken ervan, voor allen die lezen overtuigend en troostend.

Ik ben blij dat ik je boek heb gelezen, en ik hoop voor je dat je in de rust van je emeritaat weer voldoening en kwaliteit van leven zult ervaren, je beroep/ambt op de zondagen, uitdagingen van onderzoek, de hartelijkheid van collegialiteit en vriendschap, en vooral ook het leven in je gezin met je dochter en schoonzoon en hun kinderen – in liefde en dankbaarheid Nienke daarin in gedachtenis, en ja, ook telkens weer in gemis.
Mooi dat je je boek opdraagt aan je kleinkinderen: dat zij later zullen weten hoe hun oma moeder was van Nienke en Marieke in die bewogen periode van ziekte en verlies. We zullen nooit weten hoe onze kleinkinderen met onze geschiedenis verdergaan als zij volwassen zijn, maar in je inleiding vraag je ze solidair te zijn met ernstig zieken en het met hen op hun weg vol te houden – en je geeft ze daarbij in gedachten mee het bidprentje van Nienke, met dat bijzondere gedicht van Jozef Belder (vgl. Job ): in hun eenzaamheid, hun weg met al die vragen te moeten gaan. Je leefde zelf dat leven.
En verder zullen je kleinkinderen vast ook een blije en vrolijke oma hebben, want je weet ook hoe dankbaarheid je gaande houdt.

Posted in Reacties | Comments Off on Diep onder de indruk

Vijf jaar later: dezelfde dagen

 

Uit: Lieske Keuning, Ze dachten dat het psychisch was. Boekencentrum 2011

Posted in gedachtenis | Comments Off on Vijf jaar later: dezelfde dagen

Scheur je los -coachingskalender

Posted in publiciteit | Comments Off on Scheur je los -coachingskalender

Die God van u

Ik heb uw boek afgelopen donderdag ontvangen en ik heb zojuist de laatste pagina’s gelezen. Het was natuurlijk wel mogelijk om het boek in 24 uur te lezen, maar daarvoor was het mij te heftig. Ik moest het boek af en toe wegleggen om bij te komen van al het verdriet, de pijn en de machteloosheid. Ik heb af en toe flink zitten janken tijdens het lezen.
Ik heb in een recensie gelezen dat het een “afstandelijk” boek zou zijn en dat er vooral veel data in zouden staan. Dat van die data klopt wel, omdat het boek volgens mij gebaseerd is op uw dagboekaantekeningen. Afstandelijk vind ik het echter geenszins. De ondertitel is niet voor niets “Het verhaal van Nienke”. Het lijkt daarom nooit uw bedoeling geweest te zijn om uw gevoelens op de voorgrond te plaatsen en daarmee het verhaal van Nienke meer opzij te schuiven. Misschien had de lezer die dat schreef meer verwacht dat u meer over uw eigen gevoelens geschreven zou hebben. Ik weet dat u veel troost ontleent aan het geloof, maar dat dat niet betekent dat u niet zelf ook ontzettend veel verdriet heeft gehad (en nog heeft) om Nienke’s lijdensweg, die ook nog eens gedeeltelijk samenviel met uw eigen gezondheidsproblemen.

Ik heb Nienke maar een paar keer gezien en nauwelijks gesproken, en dat was allemaal minstens 17-18 jaar geleden. Ik herkende wel veel van het beeld dat ik van Nienke had in het boek. Knap, intelligent, liefhebber van Italiaanse muziek (destijds vooral Laura Pausini)
Het is onvoorstelbaar wat ze heeft meegemaakt. Dat de artsen het zo lang op “psychisch” hebben gegooid (dat is een mode-trend. Als (huis)artsen niet weten wat er aan de hand is (wat vaak het geval is), roepen ze al snel dat het psychisch is, zodat ze het af kunnen schuiven). Ik kan me voorstellen dat hoofdpijn met overgeven snel als migraine gezien wordt, helemaal als het met een aura gepaard gaat, maar de omschrijving van haar aanvallen doen helemaal NIET psychisch aan (ik heb psychologie gestudeerd).
U schrijft ook over Nienke in vergelijking met Job, maar ik vroeg me af of u zichzelf niet Job heeft gevoeld na het verlies van eerst Jeroen en vervolgens Nienke. Natuurlijk heeft u Marieke nog en twee geweldige kleinkinderen, maar het is niet niets wat u heeft meegemaakt.
Nienke had alle reden om zich af te vragen “waarom ik?”, maar dat geldt natuurlijk ook voor u. Inmiddels heeft “die God van u” (zoals Nienke dat formuleerde) u al twee kinderen afgenomen. En dat heeft u absoluut niet verdiend. Als de kans dat iemand een pineoblastoma krijgt al zoveel malen kleiner is dan het winnen van de staatloterij, hoe klein is dan de kans dat een moeder twee kinderen verliest? Als er inderdaad een God is die dat allemaal beslist, is het wel een buitengewoon wrede God.
Ik vind het mooi en dapper om te lezen hoe Nienke op haar eigen wijze (en eigenwijze) is omgegaan met haar ziekte en haar dood.

Het boek is indrukwekkend en aangrijpend, en geschreven in een stijl die plezierig leest (ondanks het onderwerp).

een schoolvriend van vroeger

Posted in Reacties | Comments Off on Die God van u

Ze dachten dat het psychisch was | door kadmosb

Op de eerste pinksterdag 2010 verongelukte Tonio, de zoon van AFTh. van der Heijden en hij schreef over het boek ‘Tonio’. Ik schreef er een blog over: ‘De dood kan zo hard, kaal en leeg zijn’. Het boek verpletterde mij, omdat het ondraaglijk was om de pijn van een schrijver zo op papier te zien staan. En het confronteerde me met de vraag hoe het verhaal over Tonio geschreven zou zijn door een man die een levenslange relatie met God had zou hebben.

Toen ik die vraag voorlegde aan een medewerker bij Boekencentrum, raadde hij mij het boek ‘Ze dacht dat het psychisch was’ van Lieske Keuning aan.

lees verder

Posted in recensies | Comments Off on Ze dachten dat het psychisch was | door kadmosb