een ‘monument’ voor Nienke

We hebben nu beiden je boek over Nienke gelezen en het heeft ons ontroerd. Ik realiseerde me dat ik nauwelijks ‘bevroedde’ wat jullie hebben, wat jij hebt meegemaakt in deze tijd die het boek beschrijft. Maar ja, je hebt mij er toen over verteld op de manier zoals je er nu over schrijft, in een sobere, ingehouden, bijna zakelijke, niet emotionele, maar wel afgewogen en toch directe stijl. Maar dan soberder!
Alles staat er nu zoals het gebeurde en zoals het gezegd werd. Dat is krachtig. Het maakt het boek bijzonder leesbaar. Je hebt het geschreven om Nienke niet eenzaam te laten in de tijd, maar haar daarin een plek te geven. Dat doet het boek. Het is o.i. – je zult het misschien niet een goed gekozen woord vinden, maar toch… – een ‘monument’ voor Nienke. De uitgesproken teksten rond de proefdienst in Klaarland en de uitvaartdienst, voegen echt toe! Ze geven de diepte weer, die je eerder in je boek summier, hier en daar, in slechts een enkele zin of gedachte uitte, a.h.w. terloops (Dat maakt het al lezend en – met jullie – meelevend ook zo fascinerend.)