"Ze dachten dat het psychisch was"

Je boek heeft me ontroerd en geraakt. Ik ben blij dat Nienke zo’n moeder had die voor haar vocht en haar verzorgde.

Aangrijpend, heftig, hartverscheurend, en zo goed dat dit boek er is.
Dit boek hoort op elke afdeling in elk ziekenhuis te liggen.
Ik herken Nienke zelfs nog in hoe ze wordt beschreven in het boek, in haar strijd, uitspraken, haar doen en laten. Nienke was en is in mijn herinnering een heel bijzonder meisje, de zusjes met de twee staartjes.
Ik zat met haar op de basisschool de Voorhof in Vianen en herinner me nog een kinderfeestje bij haar thuis waar we dia’s hebben gekeken van haar leven(tje), en nu zo’n 30 jaar later kan ik dankzij Lieske lezen hoe de laatste jaren van Nienke zijn geweest, van ons klasgenootje dat naar Friesland verhuisde……
Ik heb het gelezen, mee zitten leven hier op de bank, en tot tranen toe geroerd.
Meis, wat heb je een strijd moeten strijden,
Lieve Lieske dankje wel.

Met veel respect en waardering voor zowel jou als Nienke heb ik je boek achter elkaar uitgelezen. Knap dat je als moeder, zonder sentimenteel te worden, dit aangrijpende verhaal zó hebt kunnen schrijven.

Ik heb het boek gelezen en het heeft me erg aangegrepen aangezien het voor mij heel herkenbaar was. Ikzelf heb een cyste op mijn hypofyse die zich steeds weer vult. Hierdoor legt het mijn hormonen plat waardoor ik heel lang misselijk ben geweest en hoofdpijn heb gehad. Nu heb ik gelukkig hormonen.
In het begin werd er heel lang door mijn neurologe gedacht dat ik een eetstoornis had en stresshoofdpijn had. Pas na een half jaar ging een vervangende huisarts verder zoeken en dat is mijn geluk geweest. Op de operatietafel sprong namelijk de cyste op het moment dat ze hem leeg wilde gaan zuigen. Nu voel ik me gelukkig goed, maar dit jaar moet ik wederom geopereerd worden. Maarja, so be it.
Volgende week heb ik voor het eerst weer een gesprek met mijn neurloge. Ik wil haar nog even zeggen wat ik van de situatie denk voordat ik ga overstappen op een andere. Ze heeft mijn vertrouwen in haar geschaad door mij niet te geloven dat het geen stress of eetstoornis was.
Iedereen in mijn omgeving heeft de afgelopen tijd aan jullie gedacht. Tot nu toe leest iedereen het boek binnen 24 uur uit. Ik zal het als tip aan mijn neurologe meegeven.

Wat een bijzonder en aangrijpend boek. Ik kon het nauwelijks neerleggen. Gewoon van dag tot dag, maar wat een verhaal en wat een vrouw was ze, zo sterk, maar jij ook.
Dat ze het niet zo gauw wisten bij een zo zeldzame ziekte is te begrijpen, maar het makkelijke eerste oordeel is niet te verontschuldigen, dat heb je goed duidelijk gemaakt.

Aangrijpend is vooral die ‘proefdienst’ en de manier waarop zij en jullie allemaal daarmee omgingen.
Ik haalde het boek gewoon bij de grootste boekhandel hier en die hadden het al in voorraad, beseften dus goed het belang ervan. Je bewijst er velen een dienst mee.
Je Job verhaal is heel sterk.

Een bijzonder verhaal van een heel verdrietige geschiedenis van twee bijzondere mensen op een heel bijzondere, ingehouden manier verteld.
Wat ik buitengewoon bewonder is de ongelofelijke kracht van Nienke om zoveel pijn -en uiteindelijk ook het verdriet om het onvermijdelijk afscheid moeten nemen van haar leven- eigenlijk zonder klagen te hebben verdragen.
Knap van haar moeder om zo omzichtig en terughoudend naast Nienke te staan en te zorgen dat dit dappere ‘kruidje-roer-me-niet’ precies dan haar hulp en steun kreeg wanneer ze liet merken die nodig te hebben. Dat is, zo lijkt me dat, uit waarachtige liefde voor je kind je eigen drang tot zorgen onderdrukken.

@LieskeKeuning Het verhaal is in en in triest. Je hebt het heel mooi geschreven. Veel collega’s willen het ook lezen. Mooi godsvertrouwen

@LieskeKeuning wat een ontroerend boek, raakt me enorm!
10 hours ago