In dit boek wordt kort het leven van Nienke beschreven vóór haar ziekte. Toen ze met ernstige klachten naar de huisarts ging werd het afgedaan als psychisch en ook later door specialisten werd gezocht in de richting van anorexia. In ieder geval iemand voor de psychiatrische afdeling. Daar werd ze dan ook inderdaad opgenomen. Gelukkig was er één arts die ontdekte dat de druk in haar oog te hoog was, wat aanleiding was voor verder neurologisch onderzoek. Uiteindelijk bleek ze een zeldzame hersentumor te hebben, een zogenaamde pineoblastoma. Omdat er weinig bekend is over deze tumor wordt er gedegen gezocht naar therapieën. Daarover zijn de meningen verdeeld en het ziekenhuis waar zij in behandeling is, geeft weinig hoop. Vandaar dat er een second opinion aangevraagd wordt en daarna volgen bestralingen, chemotherapiën en stamceltherapie.
Het boek is geschreven door haar Moeder, die dit proces van heel dichtbij meemaakt omdat Nienke veelal bij haar in Zaltbommel verblijft samen met haar 4 poezen. Het is een moeilijke en kostbare tijd waarin ook nog van alles met de Moeder en haar werkkring gebeurt. Het is moeilijk om onder ogen te zien, dat er een einde gaat komen aan dit zo jonge leven, want de tumor komt terug. Nienke regelt haar zaken en ook haar uitvaart. Als ze nog redelijk goed is, komt er een ‘feestje’ als oefening voor haar uitvaart, waarin ze de zalving krijgt.
Hierna gaat het snel achteruit met Nienke. Ze is 34 jaar als er een einde aan haar leven komt.
Ik vond dit een bijzonder ontroerend boek. Vechtlust, tederheid, optimisme en hoop, werden afgewisseld door sombere voorspellingen en het laatste fatale: we kunnen niets meer voor je doen.
Vooral de zinnen uit het boek Job en ook het aangehaalde citaat uit het boek van Renate Rubinsteins: ‘Nee heb je’ maken het boek voor mij waardevol: De vraag naar het waarom, de vechtlust en het oneerlijke: de een zoveel ellende, de ander voorspoed en geluk. Vragen, die altijd zullen blijven.
Lieske heeft dit boek 5 jaar later geschreven wél met kritiek naar artsen, maar zonder bitterheid over haar eigen verlies van de zo geliefde Dochter. Heel dapper en vooral knap.
